Als je te horen krijgt dat je baby is overleden stort je wereld in! Het overheersende gevoel van alles verloren te hebben. Wat een prachtige dag had moeten zijn is je grootste nachtmerrie geworden. Dit verdriet valt zelfs niet te beschrijven. Er gaat maar één vraag door je hoofd: waarom? Om gevolgd te worden door honderden andere vragen: wat heb ik fout gedaan, wanneer ging het fout, had ik dit kunnen voorkomen, had ik maar…en zo kan ik nog wel verdergaan. Waarom overkomt ons dit? Waarom wij? Deze gedachten overheersen in die periode. Je gaat zoeken…en blijft zoeken. En zelfs al weten we wat er fout is gelopen, de vraag hoe dit toch maar kon gebeuren blijft rondspoken, blijft onaanvaardbaar.
Gevoelens van immens verdriet komen samen met gevoelens van fierheid en trots.
Want ook wij zijn ouders geworden, mama en papa van onze wondermooie zoon. Die we aan iedereen met trots wilden laten zien.
Ineens kom je terecht in een ander leven. Sem zijn overlijden is zo abrupt gebeurd. Je verliest niet alleen je kind maar je hele toekomst. Alles zoals je het voor ogen had is weg. Je ergste nachtmerrie is nu ineens werkelijkheid. Er volgt een periode van overleven, puur overleven. Volgepropt met intens verdriet. Invulling geven aan je leven gaat die eerste maanden niet.
Verder gaan na het verlies van Sem is zwaar, enorm zwaar. Maar al vrij snel merk je dat het leven zijn gewone gang verder gaat voor de buitenwereld, voor de wereld om ons heen. Maar wij leven ergens anders. Onze wereld staat stil.
Je moét verder, je hebt geen andere keuze. Maar het is moeilijk om het tempo van de buitenwereld te volgen. We hebben het gevoel er ergens achteraan te huppelen, niet te kunnen volgen. Nog steeds. Maar op een bepaald moment heb je ook wel het gevoel verder te moeten. Thuis zitten, mezelf opsluiten en mijn leven op die manier verder zetten is niet hoe ik verder wil. Je gaat door, je moét door. Geladen door emoties probeer je je leven weer op te pakken. Van tijd tot tijd lukt dat, maar soms raak je erin verstikt. Maar dat mag en hoort erbij. Je hoopt alleen dat je omgeving hier dan ook begrip voor heeft.
Er is in ons leven voor altijd iets beschadigd. Het echt genieten, het onbezorgde, het vertrouwen, het impulsieve,… werd ons ontnomen. We zijn niet meer wie we ervoor waren. Momenteel is alles wat we doen een opdracht. Gaan werken, huishouden, winkelen, contacten onderhouden,…de dagdagelijkse dingen. Je bent op het einde van de dag letterlijk uitgeput, leeggezogen. Ook om naar een feestje te gaan moeten we ons bijeen rapen. Want ‘wat als’ er een zwangere vrouw is, ‘wat als’ er baby’tjes aanwezig gaan zijn, iets waar we het heel moeilijk mee hebben. Gaan we het aankunnen of storten we in? Voel ik op voorhand dat het ‘mijn dag’ niet is, blijf ik thuis.
Sem heeft er in de beginperiode voor gezorgd dat ik buiten kwam. Zijn plekje op het kerkhof was mijn enige reden om op te staan en aan de dag te beginnen. Iets gaan kopen om bij zijn grafje te zetten waren enorm zware opdrachten, maar ik deed het…voor hem. Sem is fysiek niet aanwezig maar toch wil ik voor hem zorgen. En dat doen we op verschillende manieren. Met hem bezig zijn, voor hem bezig zijn, over hem praten zijn dingen die ons kracht geven. De kracht om door te gaan.
Sem is zichtbaar aanwezig bij ons thuis door de vele foto’s en zijn spulletjes. Ook draag ik een kettinkje met zijn naam op, wat hij een hele dag in zijn handjes heeft gehad. We hebben beiden een tatoeage laten zetten. Deze dingen zijn voor ons van groot belang. Hij is op die manier niet enkel in ons hart en onze gedachten maar ook zichtbaar aanwezig voor de buitenwereld. En vaak geeft dit ook een opening tot een gesprek. Want net als elke moeder wil ik graag praten over mijn zoon, waar ik heel trots op ben.
We proberen ook dingen te ondernemen, speciaal voor Sem, en vaak betrekken we er anderen bij. Zodat ook zij de kans krijgen om iets voor Sem en ons te kunnen doen. Want het gevoel van machteloosheid is vaak overheersend. Zo deden we in april mee aan de sterrenloop binnen de 10 miles. We maakten een site voor en over Sem en proberen hem op die manier ‘levend’ te houden. We plaatsten een gedenkplaatje met zijn naam op een voor ons speciale plaats, waar we net zoals het kerkhof ook vaak naartoe gaan. Ook daar gaan mensen hem regelmatig een bezoekje brengen. Ook bij ons in de tuin heeft hij een mooi plaatsje gekregen. Elke 21ste van de maand proberen we iets extra te doen voor hem. In het klein meehelpen aan wereldlichtjesdag. Ons proberen in te zetten voor ‘de warmste week’.
Maar ook de kleine dingen zijn van groot belang. In de winkel iets tegen komen met een vlindertje of een sterretje, dingen die ons symbolisch aan Sem doen denken. Regelmatig koop ik het ook, is de drang te groot, voelt het alsof ik dat voor Sem moet doen. Het is ook het enige wat we kunnen…
Deze dingen helpen ons om op een positieve manier bezig te zijn met Sem. Dat zijn korte leven niet voor niets is geweest.
Regelmatig krijgen we de vraag of we ons verlies al een plaatsje hebben kunnen geven. Of mensen vragen ons of we het ‘al’ verwerkt hebben.
Zo een moeilijke en pijnlijke vraag waar ik niet mee om kan. Want wat moet je hierop antwoorden. We blijven ouders, ookal is ons kind gestorven. Ik heb het gevoel dat die rouw nooit ophoudt, dit heeft gewoon geen eindpunt. Dit verlies kun je niet loslaten, wordt niet opgelost. Het is niet iets wat je een plaats kan geven, iets waar je overheen komt of achterlaat. Het verdriet en de pijn blijven. Het tekent ons voor het leven, heeft ons gemaakt tot wie we nu zijn. Rouw en verdriet zijn een onderdeel van ons leven geworden. De intensiteit van rouw neemt af, maar weg gaat het niet. En daar moeten we mee leren leven, leren accepteren, leren om het met ons mee te dragen. En dat heeft tijd nodig, veel tijd. Elke dag is een strijd, we vechten ervoor, en dat is vaak voor de buitenwereld niet altijd zichtbaar, maar we doen het wel.
We zijn nu 9 maanden verder. ‘Al’ negen maanden, en tegelijkertijd nog maar negen maanden.
Indien hier ouders op Sem zijn site terecht komen waarbij helaas iets gelijkaardigs gebeurd is, geven we hen graag deze woorden mee.
Het verlies van Sem is nog steeds zo pril en het blijft elke dag een zoektocht naar hoe we er mee moeten leren leven. Maar wat we wel al kunnen meegeven is dat het vooral belangrijk is dat je doet waar je je goed bij voelt. Wat voor jullie juist aanvoelt is juist. Het is een zoektocht, maar de tijd nemen om jullie eigen pad te zoeken in het verlies van je kindje is van groot belang. Heb ook respect voor elkaars manier van rouwen. Hou voor ogen dat jullie hier niet op dezelfde manier mee omgaan, steun elkaar hierin en praat veel met mekaar! Eerlijkheid is hierbij ook een belangrijke factor, zowel naar elkaar als naar je omgeving. Wij hebben ook vooral steun gehaald uit de steun van mensen rondom ons. Het kan helpen om verdriet te delen en je er niet mee op te sluiten. Echter hadden wij toch de nood om in contact te komen met mensen die hetzelfde hadden meegemaakt. Via de vereniging ‘Met Lege Handen’ kwamen wij in contact met lotgenoten. De herkenning/erkenning die we daar vonden was heel belangrijk voor ons. We konden ons verhaal doen en werden begrepen, vaak zelfs zonder woorden. De verhalen en ervaringen van koppels of personen die verder in het rouwproces zaten dan wij gaven ons een beeld naar hoe het in de toekomst zou kunnen zijn. Want je zit vast, gelooft nergens meer in, denkt dat niets nog goed komt, een toekomst voor ogen zien staat op dat moment ver van je bed. Nu, na 9 maanden, durven we héél stil zeggen dat het verdriet lichtjes afzwakt. Maar het blijft een scherp randje hebben, het is als de golven van de zee, en op momenten slaan ze keihard terug in je gezicht. We weten dat het altijd pijn zal blijven doen, maar Sem heeft ons leven hoe dan ook toch verrijkt. We moeten er mee leren leven, momenteel nog een enorme opdracht, maar ergens voelen we het vertrouwen dat het na verloop van tijd zal lukken. Het helpt ons om op verschillende manieren met Sem bezig te zijn, over hem te praten, dingen voor hem doen, momentjes organiseren waarin hij centraal staat. De omgeving betrekken in ons rouwproces en proberen aan te geven wat ons kan helpen. Duidelijk aan de buitenwereld laten zien dat hij bij ons hoort! Niet zichtbaar maar toch aanwezig!
Mocht één van onze ervaringen voor ouders met hetzelfde lot iets kunnen betekenen voor hen zouden we dat heel mooi vinden. Dat er iets hen op weg zou kunnen helpen, en dat er ze er kracht en moed kunnen uithalen.
Sara
Geef een antwoord