Altijd
zit jij in mijn gedachten
verstrengeld in mijn hart
een eeuwige verbondenheid
direct vanaf de start
Altijd
zal ik van je houden
mijn liefde voor jou oneindig groot
ik hoop dat je dit hebt kunnen voelen
toen ik je in mijn armen sloot
Altijd
zullen we samen zijn
samen, maar toch apart
zo een pijn je te moeten missen
mijn kindje in mijn hart
Altijd
zal ik je mama zijn
jij mijn eerste kind
de herinnering voorgoed
liefde die ons bindt
Altijd…mijn alles
Hendrix Sara
– Mama van Sem*
Lieve Engel,
Lieve engel, hoog in de wolken.
Ik denk aan jou, wel elke dag.
Lieve engel, vlieg eens hierheen,
en geef mij wat van je kracht.
Plots ging je bij ons vandaan
en kreeg je vleugels aan je zij.
Lieve engel, kun je mij horen,
ben je gelukkig, ben je blij?
Op een mooie zomerdag
fladdert een vlinder voorbij.
Even zit hij op mijn vinger,
lieve engel, wat dat jij?
Silent Tears
Each day as evening starts to set
the ache builds in her chest
She knows that she must go to bed
and try to get some rest
She hugs her tearstained pillow close
when no one is around
And cries for one she loved and lost
and screams without a sound
Others see her in the day
and think she’s doing well
But every day as evening sets
she enters her own hell
Time hasn’t healed her pain at all
or quieted her fears
So every night, alone in bed
she sheds those silent tears
Kp.
Remember that grief is as personal as a fingerprint.
Don’t tell me how I should or shouldn’t be doing it
or that I should or shouldn’t feel better by now.
Don’t tell me what’s right or wrong.
I’m doing it my way, in my time.
If I am to survive this, I must do what is best for me.
Je wilde de wereld in
om in de armen van je moeder
en onder de kusjes van je vader
groot te groeien
Je wilde de wereld in
leren lopen en
met een zachte blaaskus op je zere knie
nooit stoppen, doorgaan en openbloeien
Je wilde de wereld in
maar je adem al te vroeg weg
en onder een deken van liefdevolle tranen
geen hallo maar een pijnlijk gedag
Je wilde de wereld in
we geven je een plek
in gedachten in mama’s armen
in gedachten op papa’s nek
Het is niet alleen de stilte
En de leegte die er heerst
Het is ook het grote zoeken
Waar vind ik de vreugde weer?
Het is niet alleen het zwijgen
En de onmetelijke eenzaamheid
Het is ook mijn pijnlijke hartslag
Het ritme van ‘ik ben je kwijt’.
Het zijn niet alleen mijn tranen
Die vaak stromen van verdriet
Het is ook mijn verdoofde blik
die geen enkele uitweg ziet.
Het is niet alleen het missen
En de onbezette plaats
Het is ook de tijd
De tijd die domweg verder gaat.
De dag vertelt me telkens weer
Het leven gaat gewoon door
Aan mij de enige grote vraag
Wat wil ik, kan ik en waar ga ik voor…
Vanbuiten een glimlach
vanbinnen verdriet
een kersverse mama
is wat je niet ziet
geen rugzak met pampers
niet opstaan vannacht
geen wiegje vol kindje
geen kleintje dat lacht
maar wel…
een rugzak met zakdoeken
tranen van morgen
en dat geeft de indruk
alsof ik mag zorgen
alsof ik nu knuffel
en mijn kleintje blij is
alsof ik nu koester
alsof ik hem niet mis
‘Alsof’ en mijn dromen
daar loopt’t leven door
ik koester voor eeuwig
de dagen ervoor
Sanne Ovaere
Jij, ons uniek en prachtig wonder.
Jij, zo mooi en heel bijzonder.
Jij, onvervangbaar deel van ons twee.
Jij, reist ons hele leven met ons mee.
Jij, die kwam zo plots en onverwacht.
Jij, je vocht met al je kracht.
Jij, geen kans tot leven aan onze zij.
Jij, schonk het mooiste geschenk aan mij.
jij, die me moederliefde leerde kennen.
Jij, zonder jou…zal het ooit wennen?
Vanessa Sadones
Net bij ons op de wereld
zo prachtig, zo klein, zo bijzonder
stil
Een wonder
in onze armen
ons hart gevuld met liefde
voor jou
Leegte
immens gemis, verdriet
elke minuut van de dag
Verbonden
mama en papa zijn
van jou, ons kindje
voor eeuwig en altijd in ons hart
De herinnering
blijven wij koesteren
die speciale band
van hand in hand
Lichtjes
laten wij schijnen
voor jou
lichtjes
samen
één geheel
stil en vol van liefde
Sara Hendrix
(ingezonden voor bundel van ‘wereldlichtjesdag’)
Jij was de eerste, jij was de oudste
Jij maakte alles anders, jij veranderde mijn levensweg
Jij bracht nieuwe geluiden in mijn leven, jij veranderde mijn relaties
Jij maakte mij ouder, jij maakte mijn ouders tot grootouders
Jij maakte mijn zussen tot tantes, jij maakte mijn broer tot oom
Dat jij als eerste bent gestorven, dat jij als eerste in de dood verdween
Dat jij opnieuw alles anders maakte, dat jouw dood verwachting veranderde in dood
Dat jij mij achterliet – niet jij maar jouw dood –
Jij noodzaakt mij opnieuw te zoeken wie ik ben
Jou te overleven trekt mijn leven in een ander spoor
In dat spoor blijf jij de eerste
Jij die alles anders maakte”
Uren worden dagen
Dagen worden weken
Weken worden maanden
Maanden worden jaren
Maar die momenten
dat we aan jouw denken
zullen eeuwig blijven duren
Zo geliefd
Zo bijzonder
Zo mooi
Zo dierbaar
Als een bloem zo kwetsbaar
een afscheid zo zwaar
We zullen je nooit vergeten
Heel onverwacht
Maar met alles erop en eraan
Ben je van ons heen gegaan
Je hebt dapper gevochten
Maar je kreeg geen kans
Wij zijn heel trots
Dat we jouw papa en mama mogen zijn
Hoe lang is het nu geleden
en hoe gaat het met je nu?
‘Och redelijk, ‘gaat wel’, ‘dank u’.
Wat verwacht je anders
als antwoord op mijn verdriet?
Op zo’n vraag verwacht je toch
dit antwoord…of niet?
Je zou geen raad weten als ik zei
‘het gaat niet zo goed met mij!’
Dus zeg ik wat je wilt horen
en na drie maanden zo onderhand verwacht…
‘gaat wel, ‘redelijk’ en produceer
daarbij een moeizame lach
Voor mij voldoende dat ik zelf weet
dat ‘slijten’ langzaam gaat
en ik jou nooit meer vergeet.
Gerry Odijk
Soms overvalt mij dat waarom.
Het valt als een strik om mij heen.
Ik kom er niet uit.
Het waarom verstikt me haast,
sluit me af,
trekt me naar beneden,
maakt me razend.
Niemand
die het waarom kan geven.
Geen mens…
geen God.
Elk daarom sluit me verder af.
In mijn waarom ben ik alleen.
Langzaamaan drijft de bui over.
Het waarom verliest
zijn greep over mij.
Een daarom is er niet
gekomen, maar wel
‘hoe nu verder?’
‘wie ben ik nu?’
‘hoe ga ik nu door?’
Mijn waarom verandert
en een waartoe.
Stap voor stap
vind ik mijn weg verder
met mijn verlies en
met mijn kansen.
niet berusting is mijn antwoord,
maar aanvaarding:
een nieuwe weg aanvaarden
en zo mijn nieuwe bestemming vinden.
Een lotgenote
Met open ogen
staar ik
in de spiegel van het verleden
naar het troosteloze heden.
Glansloos
zijn de dagen nu jij er niet meer bent,
alles heeft zijn kleur verloren,
eenzaamheid trekt diepe sporen
in de kamers van mijn hart
Doris Dorné
Geef me je hand en houd me vast
want het is nu zo donker om me heen.
Ik voel me soms zo mateloos alleen
het leven draag ik als een last
Wees stil, want woorden gaan verloren
in de orkaan die mij nu overspoelt.
Ik weet dat je het goed bedoelt
maar soms kan ik die woorden niet meer horen
Geef me je schouder om op uit te huilen
en luister naar mijn eindeloos verhaal.
Vertaal mijn tranen in onuitgesproken taal
geef me je armen om in weg te schuilen
Wanneer je mij met warmte blijft omringen
dan zal de wereld niet zo koud meer zijn
en zal ik –ondanks alle pijn-
toch op een dag weer vogels horen zingen
Een lotgenote
En dan…
gaat je kind dood
ondraaglijke hartenpijn
dit leed onmeetbaar groot
zal altijd bij je zijn
En dan…
sta je alleen
alleen met je verdriet
de mensen om je heen
zien al je tranen niet
En dan…
gaat’t leven door
een lange weg van rouw
het kind dat je verloor
blijft levenslang van jou
Rina Doeland
