3 juli 2015
De start van ons jaarlijks motorweekendje met Ann en Koen. Dit jaar gingen we richting Cochem. Toch maar geen risico’s nemen met jouw in mijn buik, braaf met de auto naar daar i.p.v. achterop de motor. Ann en ik maakten er een gezellig tripje van, verkenden het dorpje en ons hotel ook al eens alvorens onze mannen arriveerden.
Weken ervoor was ik al aan het zoeken en plannen over hoe Sem hen toch maar als meter en peter zouden kunnen vragen. Het moest een totale verrassing worden. Hoe zou ik dat gaan aanpakken? Op welke manier zou ik zorgen dat Sem het hen zou kunnen vragen? Niet samen maar apart! Ja, in ons weekendje zou dat moeten lukken!
Na wat zoekwerk zou het een klein T-shirtje met een echo en een tekstje erop worden voor de peter. Voor de meter dan weer een mooie sleutelhanger, ook met een echo van Sem erop. Vervolgens nog twee magneten met ‘ik word peter’ en ‘ik word meter’ erop, die ze pas kregen nadat ze ja hadden gezegd:)
Eénmaal daar was het zoeken naar een moment waarop ik het op een iets of wat originele manier zou kunnen gaan aanpakken. De cadeautjes steeds mee de handtas in, voor moesten we de kans krijgen. Na ons avondeten gingen we nog een terrasje doen om een lekker ijsje te eten. En maar gekken over wie het klaar zou krijgen om dat mega ijsje met 36 bollen toch maar op te krijgen! Nee, daar gingen wij ons niet aan wagen! Nadat iedereen zijn coupe had besteld ging ik naar binnen, naar het ‘toilet’. Ik wou vragen aan de bediening of ze het cadeautje voor Koen bij zijn ijsje konden leggen. Maar leg dat maar eens uit als je géén Duits kan, en die Duitsers ook geen woord Nederlands, Engels of Frans konden. Oké, dan maar al de talen door elkaar, met nog wat gebaren erbij. Uiteindelijk kwam er een personeelslid bij die het vanuit de verte wat aan het meevolgen was. Hij sprak Engels, wat een opluchting! Het meisje dat ons bediende snapte dan toch wat de bedoeling was. Gewoon het ijsje afgeven met het pakje erbij. Omdat het toch enige tijd duurde eer ik hen de bedoeling had kunnen uitleggen begon ik me zorgen te maken dat er iemand iets door zou krijgen. Maar eens ik terug aan tafel zat bleek dit toch niet het geval. Zelfs Peter had niets door. We babbelden nog even rustig verder.
Even later kwam de serveerster onze bestelling geven en zorgde ervoor dat Koen als laatste zijn coupe voor zich kreeg. Ze maakte zich na een knipoog snel uit de voeten, zodat koen geen vragen kon stellen. Hij keek ernaar en wist zich even geen houding te geven. Nog snel even rond zich kijken om de serveerster terug te roepen en te vragen wat de bedoeling was. ‘Dit was een foutje’ dacht hij. Gelukkig was zij ondertussen ver uit de buurt :). Ann en Peter nieuwsgierig, ik met een bonzend hartje (twee eigenlijk, want Sem was mee zenuwachtig aan het afwachten) zeiden we dat hij het moest open maken. Maar neen hoor! Hij vertrouwde het zaakje niet (het was dus héél duidelijk dat hij niéts door had). Hij gaf het pakje aan Ann en zei ‘doe jij het maar open’. Lap! Daar ging mijn plan!
Noodplan dan maar. Nadat Ann het geopend had, en alvorens ze kon zien of lezen wat het was, trok ik het uit haar handen en gaf het terug aan Koen. Nog even verbaasd als ervoor keek hij ernaar, tot zijne frank viel en er ineens een big smile op zijn gezicht verscheen! Zo een zalig moment! Gelukkig had ik mijn zonnebril op zodat mijn traantje niet opviel! Hij was super blij en zei onmiddellijk met volle overtuiging ja op Sem zijn vraag! En zijn smile is het hele weekend niet meer van zijn gezicht verdwenen! Toen de serveerster opnieuw langskwam liet hij met fierheid het T-shirtje aan haar zien. Toen pas snapte ze het helemaal 🙂
Oké, opdracht 1…geslaagd!
Koen was zelfs zo fier dat hij het nieuws zo snel als hij kon op facebook verspreide. Wetende dat hij bijna nooit op facebook komt of kijkt, zorgde Sem er toch voor dat hij het die dag wel deed!
De volgende dag, 4 juli 2015, zou Ann aan de beurt zijn om als meter gevraagd te worden. Hoe, dat was nog een andere zaak. Als het moment zich voordeed. Nadat we ons al de hele dag geamuseerd hadden in een waterpretpark moesten we de terug wandeling nog trotseren. Ongeveer in de helft kwamen we een cocktailbar tegen en besloten we iets te drinken. Ja Sem, ik volgde braaf de regeltjes en nam een alcoholvrije cocktail 😉
Van aan ons tafeltjes keken we uit over een bergtop. Deze had een mooi uitkijkpunt over Cochem. Iedereen was moe, maar ik kreeg ineens het idee om er naartoe te gaan en op één of andere manier daar Ann op haar beurt iets te kunnen vragen. Ik kreeg het zo omgedraaid zodat het niet mijn idee leek te zijn om naar daar te gaan maar Koen zijn idee. Ik deed zelfs even alsof ik twijfelde om mee te komen (foei). Ann zag het niet zo zitten! (lap) Peter was ook niet laaiend enthousiast, maar hij wist op dat moment ook nog niets van mijn plan.
Uiteindelijk stonden we en liepen we die richting uit. Toen heb ik Peter toch maar even snel mijn plannetje uitgelegd. Nu Ann nog overtuigen! En ja, dit lukte uiteindelijk en we trokken met ons viertjes naar de bergtop. Hopend dat er niemand anders was om de boel te verstoren. Eens aan de top toegekomen hing ik het pakje in een boom zodat Ann het zou vinden op de terugweg. Natuurlijk kwamen er mensen voorbij en moest ik me haasten om het terug weg te nemen, hopend dat Ann en Koen niets door zouden hebben. Tot op de dag van vandaag snap ik nog niet hoe me dat gelukt is, want mijn god, wat was ik toch maar aan het klooien. Peter had het door en zorgde dat Ann en Koen afgeleid werden door een kleine fotoshoot te doen. Oké, het hing op ooghoogte in een tak waar je niet naast kon kijken! Oef! Nog even zelf wat foto’s gemaakt en van het uitzicht genoten. En toen, op naar de terugweg, even taffelen en rondjes draaien zodat Ann voorop zou lopen. Maar ze zag in de verte al iets hangen en liep ernaartoe. Toch een beetje nieuwsgierig, die meter van jou Sem ;). Nietsvermoedend haalde ze het zakje uit de boom en deed het open. Ze ging er nog steeds van uit dat het niets met haar te maken had. Tot ze het echootje zag en er de vraag bij stond of ze meter wilde worden. Ze viel totaal uit de lucht! Ook hier een big smile van geluk! Een dikke knuffel en een overtuigende ‘ja’! Super! Plan 2…ook geslaagd!
Ik was zo blij dat het gelukt was om hen beide te verrassen! Niemand had iets door. En zo Sem, had jij vanaf die dag een meter en tweede peter die super hard uitkeken naar jouw komst! En waarvan ik wist dat ze je met beide armen zouden ontvangen en je al hun liefde zouden geven. En dat lieten ze beide tijdens de hele verdere zwangerschap ook merken op allerlei manieren!
Die avond bij ons avondeten, op een terrasje dicht bij het water, vroeg ik nog even of ze héél zeker waren. Beide zeiden overtuigend ja 🙂 En toen gaf Sem hen als kers op de taart nog allebei hun magneet.
Je meter en peter konden naar huis en daar heel fier hun verhaal vertellen! En ik weet zeker dat ze dat ze dat meermaals gedaan hebben! We hebben er achteraf nog vaak om gelachen, over de stunten die mama en papa toch maar hebben moeten uithalen om het allemaal gedaan te krijgen. Zij op hun beurt dan weer lachen om hun reactie en dat ze er niets van doorhadden.
Wat een weekend om nooit meer te vergeten Sem! Alles draaide om jouw! En jij zorgde ervoor dat het super was van het begin tot het einde!! Wat mis ik die tijd Sem, een tijd waar we nog allen gelukkig samen waren. Een toekomst die ons toelachte! Een toekomst waar we allen naar uitkeken! Een toekomst met jou erbij! Een toekomst…die nu geen toekomst meer is. Ik mis je zo, bij alles wat ik doe, overal waar ik naartoe ga…één groot gat omdat jij er niet bij bent!
Je meter en peter hebben je elke dag geknuffeld en kusjes gegeven zolang je bij ons aanwezig was. Ze sloten je in hun hart en ik ben er zeker van dat ook zij je nooit meer los laten!
Lieve vlinderkusjes
Mama
Laat een reactie achter