12 augustus 2015
16h…
Dé 20 weken echo!
Al was ik toen 21 weken en 3 dagen zwanger. Ons geduld werd dus wat langer op de proef gesteld.
En niet alleen het onze. Hoewel iedereen elke keer opnieuw mee uitkeek naar een echo van jou, zou het deze keer toch wel extra spannend worden. Want we zouden te weten komen wat je geslacht zou zijn. Nu ja, stiekem wisten mama & papa het al van je 16 weken echo die genomen werd op 13 juli. Je kon het toen niet laten om je in volle glorie in beeld te laten zien op die echo. Dus eigenlijk kon het toen al niet meer missen. Maar de gynaecoloog wou veiligheidshalve toch nog niet met de volle 100% uitspreken dat je effectief een jongetje zou zijn. We zouden het pas bij de volgende echo écht weten.
En dan was het zo ver, 12 augustus, eindelijk mochten we gaan, DE 20-weken echo! Dé echo waarop ze alles zouden nagaan. Een medische controle om het zo te zeggen. In spanning zitten wachten in de wachtzaal, minuten duren zo lang op die momenten! Toen we eenmaal binnen waren bekeek de gyneacoloog alles wat ze kon. Hartje, longen, niertjes, hersenen, handjes en voetjes, armen en beentjes,…Je mama kon vrij goed volgen van alles wat er op die beelden te zien was, maar je papa had het daar wat moeilijker mee. Terwijl de dokter uitleg gaf zag ik hem knikken maar tegelijkertijd zag ik dat hij niet wist waar haar naar keek 🙂 Toch even een grappig momentje Sem 😉 Maar alles werd goedgekeurd. Wat een opluchting, geruststelling! Je positie was ‘hoofdligging’. Je woog die dag 410g en was ongeveer 25 centimeter groot. De gynaecoloog zei lachend dat je grote voetjes en grote handjes had. Je begon dus toen al heel duidelijk op je papa te lijken :). Er werd opnieuw even gepiept tussen je beentjes. Opnieuw werkte je goed mee en was het heel duidelijk te zien. Dus nu voor de volle 100%…je zou een jongen worden/zijn! Onze lieve schat gaat een zoontje zijn! Wat waren we blij! In de wolken om aan te mogen kondigen dat we een zoontje konden verwachten.
Aangezien we je geslacht niet stil zouden houden was iedereen in spanning aan het wachten op een seintje van ons. Maar je mama kon het niet laten, niets voor niets, ze moesten er iets voor doen :). Ik bedacht een klein rebusje en ging aan de slag op het internet.
En toen was het zo ver, konden de berichtjes verstuurd worden…’de onthulling’!
Misschien even een kleine verduidelijking…onze klein wondertje kreeg van onze familie van in het begin de naam ‘PJ’. Ondanks of het een jongetje of een meisje zou zijn, tot de geboorte zou het ‘Peter Junior, alias ‘PJ’ zijn 🙂
De berichtjes met blijdschap en felicitaties stroomden binnen. En vanaf die dag moesten we niet meer zwijgen en konden we tegen al wie het horen wou vertellen dat we een zoontje zouden krijgen!
We konden verder dromen van een mooie toekomst…terwijl jij langzaam maar zeker, lekker knus, verder groeide in mama’s buik.
Moeilijk, moeilijk en o zo triest om back in time te gaan, bij jullie gaat dat vanzelf , om even het geluk en de vreugde te voelen van toen… En dan volgen de traantjes om het verdriet . ?????