Vandaag, 7 jaar geleden, werd jij geboren…en werd het plots heel erg stil. Een stilte waarbij niet alleen jouw hartje stopte, maar ook de rest van onze wereld. En die wereld bleef ook best een tijdje stil. Het leven kwam weer moeizaam op gang. De trein raasde door maar ik kon niet volgen. Het had zo anders moeten zijn en ineens was daar alleen maar die hartverscheurende stilte. Daar moest ik het mee doen.
Uiteindelijk leerde ik weer op staan, weer te leven, kroop ik uit die stilte en gunde ik mezelf eens een gewone dag. Een dag waarop misschien eens een lach verscheen. Na lange tijd eens een dag waar ik van iets kleins kon genieten. Het ging met veel vallen en opstaan, een storm die raasde of ging liggen, vaak met schuldgevoelens erbij. Maar ik hoefde het niet alleen te doen. Stilaan won het leven weer van de stilte. En de liefde van jouw heeft me daarbij geholpen. Door jouw, mijn lief klein aapje, sta ik waar ik nu sta. En natuurlijk ook door jouw papa en andere lieve mensen om ons heen. De liefde die me toe staat om samen met jouw verder te zoeken, om weer gelukkig te zijn. Momenteel zoek ik weer even de stilte wat vaker op, om even dichter bij jou te kunnen zijn en die keiharde pijn van het gemis te voelen.
Maar lieve Sem,
ik ben nu niet meer zo vaak verdrietig omdat jij er niet meer bent. Natuurlijk niet omdat ik je niet mis, maar omdat de tijd en jij mij hebben geleerd dat ik verder mag leven, weer gelukkig mag zijn. Maar schatje, ik mis je echt nog elke dag, ik zie je overal, vooral in je broertjes. Je bent er altijd en zal er altijd zijn!
Maar we redden ons hier wel, en nemen jou en alle mooie liefde die je bracht steeds mee op pad.
Samen verweven.
Fijne hemelse verjaardag kleine man.
Hou van jou tot aan de maan en terug
Kusjes mama
Geef een antwoord