6 juni 2016
Precies één jaar geleden stond ik met veel plezier en ongeduld op ’s morgens. Wat had ik uitgekeken naar deze dag. Afgeteld zelfs. Tot dan toe nog steeds geen last gehad van misselijkheid, maar die dag wel. Was het de spanning? Het uitkijken naar? Mijn ongeduld? Was Sem ook blij om tegen zijn peter te gaan zeggen dat hij eraan kwam?
Geert en Sarah waren onderweg van Australië terug naar België. Drie weekjes terug in hun geboorteland. Terugkomen om hun verlovingsfeest met ons en iedereen te kunnen vieren. Wat keken we hier allen naar uit. Maar ik stiekem nog net dat ietsje meer. Alles kwam perfect uit, drie maanden de zwangerschap stil gehouden, wachten tot die eerste 12 cruciale weken voorbij zouden zijn. Spanning om het eindelijk bekend te kunnen maken. Ik wou het heel graag eerst tegen mijn broer vertellen en dan pas tegen de rest van de familie. Hij had het recht om het eerst te weten. Want heel stiekem wist hij als eerste (en lange tijd als enige) dat we ‘aan het proberen’ waren. Het feit dat ik wist dat hij naar België ging komen, en dan nog precies op het moment dat we net de dag ervoor de 12 weken echo hadden gekregen, maakte het alleen maar specialer. Ik kon het in ‘real life’ gaan vertellen en moest het niet via Facetime doen. De timing was ideaal.
Op voorhand nadenken over de manier waarop we het konden vertellen, hoe ging ik het aanpakken om het toch maar zo speciaal mogelijk te maken? Een manier waarop hij totaal verrast zou zijn. Via een vriendin kwam ik op het idee om een sjerp rond mij te hangen. Een lint zoals ‘Miss België’, maar dan veel mooier 🙂 Een lint met de tekst ‘Hoera, ik ben zwanger’! Ja, dat ging het worden! Ik zag het al helemaal voor mij om hem daar zo te gaan opwachten.
Peter had dan op zijn beurt iets gevonden om mij te verrassen. Ook hij wou iets speciaals doen die dag. Hij had een t-shirt gekocht. Aan de voorzijde een stoere, coole baby. Op de achterzijde de tekst ‘soon to be the world greatest dad’. En wat was dit helemaal waar geweest!
En dan was het zover. We konden vertrekken. Samen met ons drietjes de auto in, met mama en Vic. Op naar Zaventem. De zenuwen begonnen te komen. Daar aangekomen liet Sem toch even merken dat hij wagenziek was 🙂 Hij had toen al trekjes van zijn mama 🙂
Hun vliegtuig zou landen omstreeks half drie. Ondertussen had er zich heel wat volk verzameld in de aankomsthal. Papa en Blanche, tante Greta (die ook nog van niets wist), heel wat vrienden van Geert & Sarah, Sarah haar ouders en broer,… iedereen uitkijkend naar hun aankomst.
En wij zwegen nog steeds. Ik zou het lint pas boven halen op het moment dat hij eraan kwam.
En toen was het moment daar, na elkaar 1,5 jaar niet meer ‘gezien’ te hebben. Iedereen ging klaar staan om hen toe te juichen. Niemand hield mij in de gaten. Stiekem haalde ik mijn lintje boven en hing het rond mij. Mijn handtas ervoor zodat toch maar niemand kon lezen wat erop stond. Ik ging tussen de mensenmassa staan, weinig opvallend. Peter deed stilletjes zijn vest uit zodat zijn t-shirt zichtbaar werd.
Daar waren ze dan, helemaal uitgeput, maar met zo een energieboost om op deze manier onthaald te worden. Ze vlogen natuurlijk eerst hun ouders rond de nek om hen te begroeten. En toen was ik aan de beurt. We omhelsden elkaar en ik kon het toen al niet meer droog houden! Ontlading! Geert had natuurlijk in eerste instantie niets door, typisch 🙂 Maar mede ook door de adrenaline en heel het omstaande volk. Mama zei toen ‘kijk eens tegoei naar je zus’. En toen zag hij het lint. Even een reactie van ‘écht?’ met een smile op zijn gezicht! Onmiddellijk een nieuwe knuffel en een proficiat. Blijheid dat het zover was, hij zou een neefje of een nichtje krijgen! Wat was ik blij dat hij het nu ook wist! Peter werd ook omhelst en zijn t-shirt zorgvuldig bekeken. Ze vonden het zo leuk om te zien!
Zijn volgende reactie was ‘ah word ik peter!?’, zo subtiel als hij is 🙂 En zo subtiel als ik was ben ik van onderwerp veranderd, want dat was nog niet voor die dag. Dat was een ander plan!
6 juni, één van de speciale momenten tijdens mijn zwangerschap van Sem*. Weer een memorabele dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal blijven.
Wat een contrast met vorig jaar. Toen alles met zo een intens geluk beleven. En nu enkel de leegte, het verdriet en het immense gemis.
Sem* voor eeuwig in ons hart en onze gedachten.
Love you!
Je mama
Laat een reactie achter