Sinterklaas

Lieve Sem,

Vorig jaar zat je nog lekker warm in mama’s buik toen de Sint in het land was. Toch zorgde de goede oude man ervoor dat je toen al heel wat pakjes kreeg. Wat vond ik het leuk om me voor te stellen hoe je zou reageren. Ineens ook een hele voorstelling over hoe je eerste échte sinterklaasfeest eruit zou zien. Wat keek ik hier toen al naar uit! Hoe zou je reageren als de tafel beneden ineens vol lekkers stond? Wat had ik er alles voor gegeven om dat verbaasde snoetje van jou te kunnen zien vandaag.

Wat is het moeilijk lieve zoon,
overal waar ik kom herinnerd worden aan het feit dat de sint langs komt. Reclame in de brievenbus en op TV, winkels die al enkele maanden vol liggen met chocolade sint- en pieten, foto’s en filmpjes op facebook zien verschijnen waarbij alleen maar blije snoetjes te zien zijn. Allemaal stralen ze bij het zien van al dat lekkers en fijne speelgoedjes. Overal gesprekken horen over hoe blij de kindjes waren, gesprekken waar ik sinds dit jaar aan mee had moeten doen. Nu draai ik me om en pink een traantje weg, hopend dat het gesprek een andere wending krijgt.

geen briefje van jou aan de sint…
geen knutselwerkje met uitgeknipt speelgoed uit de reclame blaadjes…
geen zoektocht naar jou favoriete knuffelberen…
geen bezoekjes aan grootouders, tantes en nonkels, Meter en Peter,…
geen schoentjes zetten samen met je neefjes en nichtje zoals we dat jaarlijks doen…
geen bordje klaarmaken met wortels en suiker…
geen snoetje besmeurd met chocolade om een grappige foto te kunnen maken…
geen vuile handjes (die overal aan zouden zitten) om af te vegen…
geen bezoekje aan het SintPaleis of andere voorstellingen…
geen sint aan huis kunnen uitnodigen voor jou…
geen beschermende knuffel die ik je kan geven indien je toch even schrik zou krijgen terwijl je op een zwarte piet zijn schoot zou zitten…
geen vrij dagje vragen op het werk om dit samen met jou te kunnen beleven voor de eerste keer, nu een vrije dag vragen om weg te kunnen blijven van de realiteit, weg van al de leuke verhalen…

Wat had ik graag wekelijks je schoentje gezet, de avond van 5 december je bordje klaar gemaakt.
Voor de eerste keer sinterklaasliedjes gezongen, jij mij raar aankijkend wat ik toch maar aan het doen was. Want ik weet dat je er nog niet veel van zou snappen.
Wat had ik je graag naar onder gedragen en de eerste blik in je oogjes willen waarnemen.
Wat had ik graag,…

Alweer een dag waarop het gemis zo éxtra voelbaar is, het verdriet zo groot. Op zovele plaatsen wordt er zo uitkeken naar deze tijd. Een tijd die voor mij alleen maar pijnlijk is. Pijnlijk om wat niet is.
Hier geen dag om naar uit te kijken, maar een periode van angst terwijl deze dag dichter en dichter bij komt. Zoveel zware emoties die de kop op steken, emoties waar je niet van kan weglopen. Kon ik maar gewoon op sommige momenten even verdwijnen van de wereld. Een trap oplopen om jou dicht bij me te hebben. Was er maar een raampje…zodat ik je kon zien, al was het maar heel even.

Was je maar gewoon hier :’(

Lieve schat, ik mis je zo enorm hard!

Mama