Lieve Sem,
Zoals je weet had ik een weekje met de motor voor ons gepland. Samen met jou op pad.
Dit is niet echt uitgedraaid hoe ik het wou.
We zouden met ons twee enkele landen bezoeken. De hele route werd zorgvuldig uitgestippeld.
We zouden via Luxemburg naar het Zwarte Woud gaan. Een stickertje plakken op het kasteel van Bourscheid. Daarna gingen we doorrijden naar het Zwarte Woud om daar te overnachten en de volgende dag weer verder te rijden naar Oostenrijk. Daar wou ik een stickertje plakken aan het meer Zell am See. Om dan verder te rijden naar Kroatië. Daar gingen we 2 dagen blijven om even uit te rusten.
Daarna zouden we via Italië terug naar Frankrijk gaan en dan ook nog even langs Genève rijden. Om daar ook een mooie locatie voor je uit te zoeken.
Maar lieve Sem,
Al snel had ik door dat het niet ging lukken. We waren nog maar juist Luxemburg uit en mijn hoofd begon al op hol te slaan.
“Wat voor zin heeft dit allemaal, waarom kan je gewoon niet bij ons zijn, waarom is het zo gelopen, waarom zit ik hier nu alleen te rijden, en je mama zit alleen thuis?” Waarom Waarom WAAROM!!!
Bijna aangekomen in het Zwart Woud ben ik aan de kant gaan staan. Het hoefde niet meer voor mij, ik ging het niet halen. Wou naar huis. Kon mij niet meer concenteren op de weg, het begon te gevaarlijk te worden. Ik heb gefaald, al de landen die ik wou doorkruisen met jou, het ging niet lukken. Ik ben toen op een bankje gaan zitten, de tranen rolden over mijn wangen. Zelfs dit kan ik niet waarmaken voor jou.
En plots uit het niets kwam er opeens een vlinder op mijn been zitten. Was jij het die me iets kwam vertellen? Mij gerust proberen te stellen? Zeggen dat het ‘ok’ was zo? De vlinder bleef op zijn gemak bij mij zitten. Na een half uur, dacht ik ‘ga toch eens proberen mijn gsm te nemen’ zodat ik een foto kon nemen van de vlinder. Ik ben toen op mijn gemak naar de motor gelopen en terug naar het bankje. Ook toen bleef de vlinder rustig zitten. Op dat moment heb ik beslist om toch door te rijden naar onze eerste slaapplaats.
Daar aangekomen heb ik je mama gebeld om te zeggen dat ik de volgende dag naar huis ging komen. De afstanden zijn te ver. En dit is niet alleen te doen. Of toch momenteel niet. Je mama heeft me dan kunnen overtuigen om op mijn gemak naar huis te rijden en niets te overhaasten.
Dat hebben we toen ook gedaan he. We hebben samen het Zwarte Woud doorkruist om zo te eindigen in Saarbrücken. Daar hebben we een hotel genomen. En de volgende dag zijn we via een omweg langs Cochem naar huis gereden. Ik was nog op tijd, ik kon de volgende dag, de 21ste samen met je mama naar je grafje gaan.
Lieve Sem,
ik weet dat het me nu niet gelukt is, om deze reis samen met jou te maken. Maar we zullen het nog wel eens proberen. Hopelijk sta ik dan iets sterker in mijn schoenen. Zodat we de reis dan toch kunnen afmaken.
Veel liefs
je papa
Dag 1
Dag 2
Dag 3
lieve papa van Sem,
met tranen in de ogen las ik je verhaal…ik kon het me zo voor de geest halen..de woede en wanhoop en het WAAROM???
Heb meermaals op dat punt gezeten… totaal aan de grond…
Op de vraag waarom zal je nooit een antwoord krijgen…
Je zal me nu niet geloven en het zal ook nog een hele tijd duren, maar op een dag zal het je lukken…
De pijn zal er altijd zijn, maar het intense van de pijn zal afzwakken….
Ik ben ervan overtuigd dat jij je ritje met Sem* zal kunnen afmaken.
Gun jezelf de tijd totdat je weet …”kom zoon, we zijn weg, want nu is papa sterk genoeg!”
En ondertussen neem ik hem mee op reis om hem zoveel mogelijk plekjes te laten zien!
Want mijn kracht is er weer: voor jullie!
heel veel moed nog voor jullie bij het dragen van een immens groot verdriet, jullie Sem*
liefs Greet
Heftig, hoop dat het inmiddels gelukt is..