21 december 21u15,
ik stond klaar om naar mijn werk te vertrekken…
Mijn gsm ging af, papa aan de lijn, leen er is iets verschrikkelijk gebeurd… Wat dan papa vertel!
De baby van Peter en Sara is geboren maar hij heeft het niet gehaald.
De grond zakte onder mijn voeten weg, ik werd mottig en moest gaan zitten. Hoe kan dat nu? Alles was toch in orde deze morgen aan de monitor.
Baby’s gaan niet zo maar dood. Ik moest bellen naar mijn werk, maar ik kon mij het nummer niet meer herinneren… Alles was weg mijn hoofd sloeg op hol.
Koen bracht mijn naar mama en papa en samen met hun gingen we naar het ziekenhuis. Onderweg probeerde ik nog mensen te bereiken maar ook dat lukte niet.
Doorheen vele gangen zagen we opeens een mevrouw met een doek lopen, je Omi liep erachter…
Daar was je, de baby waar we zo naar uitkeken! Je was zo mooi, zo perfect, zo af…
Ik begin te roepen tegen de Vroedvrouw en maak me kwaad, ik ben zo triest, hoe kan dat nu?? Achteraf ben ik me wel gaan verontschuldigen.
Op de gang hebben we toen allemaal staan wachten tot je mama wakker werd, wat een vreselijke momenten.
Nog nooit heb ik zulke emoties weten ervaren.
Samen met je papa ben ik naar de verloskamer gegaan om de spullen te gaan halen, ik zag daar collega vroedvrouwen die ik ken, en mocht even naar je harttonen kijken…
Ik wilde hen allemaal pijn doen…Hoe oneerlijk is deze fucking wereld eigenlijk. De komende 4 dagen hebben we je mogen knuffelen, wiegen en besnuffelen.
Daarvoor ben ik mama en papa heel dankbaar. En toen het afscheid.
Lieve sem, mijn werk als Vroedvrouw is zoveel moeilijker geworden, mijn geloof in de natuur kreeg een vreselijke knap, maar ik doe mijn uiterste best om de toekomstige ouders goed bij te staan in de mooie maar ook de moeilijke momenten.
Xxx je tante leen