Sem ik had je zo graag verwelkomd in deze wereld.
Ik had je nu heel graag bij ons gehad!
Ik had je heel graag in mijn armen genomen, en je willen knuffelen.
Jij was en bent het kantelpunt in mijn leven.
Toen ik wist dat jij eraan kwam was ik in het begin heel bang, ik wist niet hoe mijn leven ging veranderen. Maar wat ik wél wist is dat jij heel erg welkom was! Ik hoop dat jij dat ook weet.
Tijdens de zwangerschap was ik er veel te weinig voor jou en je mama. Ik was teveel met mijn eigen bezig. En daar heb ik enorm veel spijt van.
Die momenten heb ik gemist, en dat zal ik mijn eigen nooit vergeven.
Je mama was regelmatig ongerust over je. En mijn reactie was steeds “het komt wel goed”.
Toen kwam de dag dat je ging komen, dat jij voor altijd bij ons ging zijn.
Dit is een dag die ik nooit meer zal vergeten.
Wij zijn samen op controle geweest bij de gynaecoloog. Ze lieten ons weten dat alles in orde was. Wij waren zo gelukkig.
Wij gingen met ons allen terug naar huis, jij, je mama en ik.
s’Avonds kreeg je mama plots weeën. ‘Nu gaat het gebeuren, nu is het nog maar een kwestie van tijd’.
Maar nog geen half uur later kon je mama niet meer van de pijn.
We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan.
Je mama had nog steeds zo een pijn. Er werd een monitor aangehangen. Ik zag jou hartslag en dacht “oke het komt wel goed”.
Maar opeens zag ik het gezicht van de vroedvrouw. Haar blik sloeg 180° om.
Ze hebben het op een lopen gezet, recht naar de operatiekamer. Ik moest in de gang blijven staan. Ik hoorde alleen maar het geroep van je mama.
Dit ging door merg en been. Ik wist niet wat te denken, wat te doen. Ik kon niets doen, niet voor jou, niet voor je mama.
Even later moest ik ergens op een stoel gaan zitten. Plots hoorde ik roepen dat iemand het niet gehaald had. Ik wist niet wie ze bedoelden.
Was jij het? Of was het je mama? Of was het totaal iemand anders?
Seconden leken uren!
Maar toen kwam de vroedvrouw naar mij toe. Ik wist meteen dat het iemand van jullie was. Mijn hart brak.
Ze vertelde mij dat ze alles geprobeerd hadden maar dat ze te laat waren. ‘Je zoontje heeft het niet gehaald’.
Ik liep naar buiten van verdriet.
Toen moest ik de mama van je mama verwittigen, jouw Omi.
De telefoon ging over. Ze nam op en je hoorde in haar stem dat ze gelukkig was. Ze dacht natuurlijk dat ik belde om te zeggen dat jij er was.
Ik kon het met moeite uitspreken.
Ik ben terug naar binnen gegaan. De dokter en vroedvrouw stonden mij op te wachten. Opeens zag ik dat ze een deken vast hadden, jij lag erin.
Dacht bij mezelf, “hoe, heb ik het verkeerd begrepen? Heb je het toch gehaald?”
De dokter nam me even apart.
Hij vertelde me alles wat er gebeurd was. En dat ze alles geprobeerd hadden. Dat ook jij alles geprobeerd had om bij ons te mogen zijn. En dat ze niet begrepen hoe het allemaal zo snel zo slecht kon aflopen.
Eens terug buiten kwam de vroedvrouw met je naar mij toe. Ze vroeg ‘wil je je zoon vasthouden?’
In eerste instantie zei ik ‘nee’. Ik was in shock.
Maar de dokter en vroedvrouw hebben op me in gepraat waardoor ik het toch aankon.
Ik ben gaan zitten en je werd in mijn armen gelegd.
Je was zo perfect. Alles erop en eraan, jij bent mijn zoon. En ik wou je nooit meer los laten.
Even later moest ik mijn ouders bellen. Het was opnieuw zo verschrikkelijk moeilijk om het te vertellen. Ik kreeg het helemaal niet uitgesproken.
Toen kwamen ze me vertellen dat je mama wakker aan het worden was.
‘Oh nee hoe moet ik dat gaan vertellen?’
Je mama werd vaag wakker, vroeg hoe het met je ging. Ik moest toen zeggen dat je het niet gehaald had. Maar je mama was nog zo verdoofd door de narcose dat ik het steeds opnieuw moest herhalen. En elke keer dat ik het opnieuw moest zeggen, brak mijn hart. Dit is echt het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.
Maar Sem, één ding moet je onthouden.
Je mama & papa zien je heel graag.
We doen er alles aan om dat aan iedereen te laten weten! En te laten zien dat jij onze zoon bent! En dat je dat ook blijft!
En op een dag zien we elkaar weer.
En tot die dag mag jij over ons waken.
xxx
Papa & Mama