21 december 2018…was mijn laatste tekst op je site.
3 jaar later word ik terug getrokken naar hier.
Je bent me natuurlijk nooit ontgaan, je bent en blijft voor altijd verbonden met mijn hart.
Ik dacht dat het de herfst was die voor de deur stond, die lange donkere dagen.
Of de nog 60 dagen voor kerst, die er voor zorgen dat ik last heb van die ‘mood swings’.
Toch niet…
JIJ bent het, die mijn aandacht van alles en iedereen weg trekt en mij opnieuw aan dat onstabiele touw laat hangen.
Opnieuw ben ik op een punt beland waar ik niet onderuit kan en dool ik weer wat in het rond tot dat hoofd en hart van mij even kortsluiten en me terugbrengen naar de realiteit.
Het is gek hoe je lichaam en je onderbewustzijn zich in beschermmodus zet en het je niet onmiddellijk prijsgeven vanwaar die ongemakkelijkheid vandaan komt tot je beseft, er is weer bijna een jaar voorbij zonder jou mee aan onze zijde.
Er is dat ene eigen plekje in mijn hoofd en hart waar ik kan zijn wie ik ben zonder me te hoeven verantwoorden en me niet hoef te ergeren aan wie liever (ver)oordeelt. Waar ik kan vallen en opstaan, al doe ik het nog 1000 keer over.
Enkel daar kan ik lachen als ik huil en kan ik huilen als ik lach…
Mijn hart zal altijd verlangen naar jou, het kind dat ik niet kan groot brengen maar mij wel grootbracht. Het kind dat mij leerde te liefhebben ook al was het niet tastbaar.
Het kind dat mij leerde dat ons leven hier op aarde maar “geleende tijd” is en we de tijd die we krijgen moeten waarderen, dat levenslang niet te meten valt…
Days pass by and my eyes they dry
And I think that i’m okay
Till I find myself in conversation
Fading away
Tell me, how am I supposed to move on
These days I’m becoming everything that i hate
Wishing you were around, but now it’s too late
My mind is a place that I can’t escape your ghost
Sometimes I wish
That I could wish it all away
One more rainy day without you
Sometimes I wish
That I could see you one more day
I’m a wreck
Without you here
I’m a wreck
Since you’ve been gone
I’ve tried to put this
All behind me
They say that the time will heal it
The pain will go away
But everything, it reminds me of you
And it keeps coming in waves
I’ll see you again my loved one
Tell me, how am i supposed tot move on
Grotendeels gaat het goed, met mij, met ons. Een gelukkig gezinnetje waar de drukte van het dagelijkse leven centraal staat.
Al heb ik ook doorheen de jaren wel down momenten gehad. Daar waar het verdriet en gemis van jou weer de bovenhand namen. Maar telkens krabbelde ik terug recht. Herpakken en weer doorgaan, met jou op je eigen unieke manier aan mijn zijde.
Ik heb alles om gelukkig te zijn! En ik geniet zo hard van je kleine broertjes! En toch blijf jij, mijn ontbrekende puzzelstukje!
Dit keer lukt het me niet om overeind te blijven, heb ik het gevoel dat ik verdrink. De rust in mijn hoofd wil niet weerkeren en ik kan de slaap niet vatten. De energie is uit mijn lijf.
Dit benadrukt wat ik zelf wel al even voelde maar negeerde het feit dat ik al even geen rust meer vond in mijn hoofd en dat er onrust is in mijn hart omdat ik jou nog steeds mis, en dat elke dag. Ik kan en durf het verdriet niet meer toe laten.
Ik hoop dat dit van me afschrijven mij kan helpen om mijn balans terug te vinden. 3 jaar heb ik dit niet gedaan. Mijn onrust zegt me nu dit wel te doen.
Want het verdriet overvalt me nog steeds als elke onaangekondigde storm. Het komt als donder aanrollen en jij, jij roept door deze storm heen ‘ik ben bij je’, alleen, ik hoor en zie je niet…
‘ I keep myself busy with the things I do. But everytime I pause, I still think of you’
Always love you
Mama
