Toen Sem levenloos ter wereld kwam was ook ik in shock.
Peter belde mij tijdens de scrabbleavond, ik verwachtte alleen goed nieuws. Het drong eerst niet tot me door wat hij zei .
Tijdens de rit naar het ziekenhuis heb ik keihard geschreeuwd uit wanhoop. Mijn eerste kleinkind kon niet leven door een knoop in de navelstreng!!?
Hoe kan dat!? Hoe was dat mogelijk!? Woede, ongeloof, waarom gebeurd dit juist bij haar, zo intens veel pijn.
Toen ik Sem in mijn armen kreeg leek het net of hij sliep. Ik zei telkens, kom jongen adem dan! Alez jongske, komaan.
We hadden ons er zó op verheugd, mijn eerste kleinkind, eindelijk!
Alles was zo goed voorbereid, ik had Sara zoveel mogelijk geholpen hiermee. Voor van alles en nog wat gezorgd, hij was zó welkom.
En dan een knoop die aan alle verwachtingen en blijheid een einde maakt.
Zóveel verdriet samen, maar ook zoveel liefde samen heb ik nooit eerder gezien en ervaren, samen zo veel pijn om Sem.
Maar de pijn om mijn dochter en Peter zo te zien lijden, het brak mijn hart nog meer. Dubbel pijn en verdriet.
Ik weet nog hoe ik Sara en Peter bewonderde om de manier waarop ze er mee omgingen, ze stootten niemand weg, iedereen was welkom, iedereen die Sem nog wou zien kon komen, iedereen kon delen in het verdriet, iedereen kon Sem eens in zijn armen houden en hem liefde geven. Familie, vrienden, collega’s, heel veel mensen zijn er op bezoek geweest en dat deed deugd. Maar Sara kon geen enkel moment alleen blijven.
En als ze samen wat privacy nodig had dan meldden ze dat gewoon.
Ik voelde me vooral zo machteloos, nu nog steeds.
Ik kan er alleen maar voor haar zijn. De eerste maanden na Sem ben ik niet gaan werken om ‘beschikbaar’ te zijn.
Elke keer in tranen naar huis, emotioneel kapot om haar verdriet en pijn.
Ze hebben nu een kruis te dragen voor de rest van hun leven, en samen moeten we een manier zoeken om hiermee om te gaan.
Ik herhaal telkens maar, het heeft niet mogen zijn, het lot bepaalde iets anders.
Maar mijn Semmeke begint een eigen leven te leiden, hij zit in mijn hart, in mijn huis, hij krijgt mensen aan’t runnen en hij reist de wereld rond, heeft een eigen ster, heeft filmpjes en nu zelfs een eigen website! Trots!
Het zijn allemaal erg troost gevende dingen….
en ondertussen missen we je heel erg Sem!
Dikke kus van je Omi