Lieve Sem, prachtige zoon
Een half jaar geleden…
Een half jaar zou je vandaag geworden zijn.
Een half jaar had je vandaag bij ons aanwezig moeten zijn.
Een half jaar waarin we je elke dag ontzettend missen.
Een half jaar van intens verdriet.
Een half jaar…leegte.
Lieve schat, zes maanden geleden kwam jij bij ons op de wereld. Er was geen schreeuw om ons te laten weten dat je er was, enkel een stilte, een immens pijnlijke stilte. We kregen jouw voor het eerst in onze armen. We konden je vasthouden, liefdevol knuffelen, kusjes geven, bewonderen, elk detail van jouw in ons opnemen. Je prachtige snoetje, je grote zachte handjes en voetjes, je lange smalle lijfje, lange beentjes waardoor je broekjes een beetje te kort waren. Je was helemaal volmaakt.
We hebben nu enkel de herinnering. Hoe mooi je eruit zag, hoe we je konden vasthouden en op ons leggen. Jouw handje in onze handen, jouw vingertjes rond onze vingers. Ons enkel kunnen voorstellen hoe hard je ons op dat moment zou knijpen. Al jouw uiterlijke kenmerken die op die van mama of papa leken. Jouw karakter zal ons altijd onbekend blijven, maar iets in mij zegt dat je een perfecte mix van ons tweetjes geweest zou zijn. Er is zoveel wat we ons enkel maar kunnen ‘voorstellen’. Hoe zou je stem geklonken hebben? In ons hoofd kunnen we enkel een beeld maken van hoe het had moeten zijn, hoe onze toekomst eruit had moeten zien. Een toekomst die nu compleet veranderd is. Zonder jouw aan onze zijde. Je bent dagelijks in onze gedachten, elke minuut van de dag. We zenden je continu onze liefde vanop aarde naar de hemel. Geven je elke dag een kusje, hopend dat je onze liefde ergens kan voelen of waarnemen.
Sem, we missen jou!
Dikke knuffel
Mama & Papa