De ontdekking.
15 april 2015!! Een onvergetelijke dag!!
Lieve Sem, hoe kwamen we toch maar te weten dat we zwanger waren van jou?
Mijn lichaam gaf een week voordat ik een eerste zwangerschapstest zou mogen uitvoeren al enkele signalen waardoor ik begon te denken dat ik wel eens zwanger zou kunnen zijn. En toch…na al die tijd…na wat we de maanden ervoor al hadden meegemaakt…zou het? Kon het?
12 april kon ik het niet meer laten, ik deed een test, eentje van de action. Deze toonde heel lichtjes een positief streepje. Maar dus niet met duidelijkheid. Twijfel! Lap! Was die test wel betrouwbaar? De volgende dag, 13 april, op naar de apotheek om een dure test van clearblue te gaan kopen. Je papa verklaarde mij voor gek, ging ervan uit dat het niet zo zou zijn. Onmiddellijk bij thuiskomst deed ik de test. Beide in spanning afwachten tot de minuut voorbij was. We keken er samen naar. Maar hij was negatief. Teleurstelling alom! Je papa die mij moest troosten. Dit kon toch niet, waarom voel ik dan al die dingen? De nacht van 14 op 15 april kreeg ik een droom…ik droomde dat ik zwanger was! Dit kon toch gewoon geen toeval meer zijn! Jij wou mij op allerlei manieren laten weten dat je eraan kwam, en ik voelde dit ook! En toch gaf niets duidelijkheid. Na die droom deed ik opnieuw ’s morgens een test, opnieuw héél licht positief, als je goed keek tenminste! Ik kon het niet meer laten en liet op mijn werk een bon uitschrijven voor een bloedname (dat is dan het voordeel van in een ziekenhuis, in de aanwezigheid van artsen, te werken). Zo snel als ik kon, het moment waarop ik even weg kon glippen, liet ik mama (werkend op de afdeling langs mij) een bloedname uitvoeren. Nu nog snel opsturen!
De minuten en uren erna kropen voorbij! Wat gaat de tijd toch traag als hij snel moet gaan! Maar dan ineens het verlossende resultaat! Ik was heel duidelijk zwanger! 100x keer heb ik er opnieuw naar gekeken! Jij had gelijk, je moest en zou mij op allerlei manieren laten weten dat je eraan zou komen! Ondanks die onduidelijke testen! We hadden toen al een moeder-kind relatie, jij die het mij wou laten weten, ik die het aanvoelde! Toen al die speciale band!
Ik had je papa die voorbije dagen ook wel wat gek gemaakt. Vertellen over de tekens die mijn lichaam, jij dus, mij gaven. Die twijfelachtige zwangerschapstesten, de droom,…
Ik zei hem die dag dat ik een bloedname zou laten uitvoeren.
Bij thuiskomst stond ik met het resultaat in mijn handen je papa op te wachten! Het was wel degelijk zo ver! Ongeloof! Verbaasd! Met een heel voorzichtige blijdschap vlogen we elkaar in de armen.
En vanaf die dag, woensdag 15 april 2015, wisten we dat jij in ons leven kwam. Ons klein lief wondertje!
Omieke zegt
En dan volgde voor mij de ‘ zwijgplicht’ hoe moeilijk is dat ! Je bent zo blij maar natuurlijk ook een beetje ongerust . Je loopt op wolken, jippie !!!ik word oma ! En dan moet je zwijgen . De familie mocht het nog niet weten.
Een spannende tijd was dat .