De bekendmaking (en)
Vrijdag 17 april, opnieuw een bloedname laten doen, toch opnieuw een bevestiging willen, kijken of het Hcg voldoende stijgt. Opnieuw bang afwachten naar die resultaten. Mocht die gereserveerde blijdschap omslaan in échte blijdschap? Ja! Hcg meer dan genoeg verdubbeld! Joepie!!
Maar dan…wat nu? Nu al zeggen op mijn werk? Of het toch nog even stil houden en een tijdje verder werken? Want als ik het op mijn werk zou verkondigen, zou ik ook mijn ouders op de hoogte moeten brengen. Want ook zij zijn tewerkgesteld in het ziekenhuis. Ik wou absoluut niet dat ze het via een andere weg te weten kwamen, via via, weet je wel? Want zoiets doet nu éénmaal snel de ronde!
Maar lieve Sem, hoe gek het ook klinkt, ik kreeg ineens al schrik om een infuus te prikken bij patiënten. Deed nog meer handschoenen aan dan ik daarvoor al deed, bleef ver weg van het scopietoestel,…ik was duidelijk niet meer op mijn gemak. Nu al deed ik alles om jou te beschermen!
Ik vertelde op het werk dat jij eraan kwam, en ineens was dit mijn laatste werkdag van dat jaar. De komende maanden kon ik volop van je aanwezigheid in mijn buik genieten, al mijn tijd was voor jou!
Oké, volgende stap…we moéten het aan mijn ouders vertellen. Oké, mama wist het al, ze had mijn bloedname gedaan en kon aan mijn gezicht aflezen wat daar het resultaat van was 🙂 Maar je Opi moest die maandag werken. Wat was ik bang dat hij het daar te weten zou komen. Alle hens aan dek, we moéten het dit weekend tegen hem vertellen! Maar eerlijk is eerlijk…dan moeten ook peter zijn ouders op de hoogte gebracht worden!
Ik belde je Opi op met de vraag of hij zin had om die zaterdagnamiddag even langs te komen. Zaterdag 18 april. Dan konden we samen naar mijn fotoboekje van mijn 30ste verjaardag kijken. Je papa had dit speciaal voor mij gemaakt! Opi en blanche bekeken elke foto. Tot ze op de laatste pagina van het fotoboek terecht kwamen… Ik had er een echo en een klein tekstje in geplakt. Blanche had het onmiddellijk door, maar je Opi had toch even wat tijd nodig 🙂 Luidop las hij de zinnetjes, maar het drong precies niet door. Even naar mij kijken, big smile zien, en dan ineens viel zijn frank. Ook hier een voorzichtige blijdschap maar een welgemeende proficiat en dikke knuffel! Wat waren ze blij met jouw komst! Een eerste kleinkindje om naar uit te kijken!
Verder die namiddag moesten we even improviseren hoe we het aan je Moema en boempa zouden vertellen. Het kwam toevallig uit dat je tante Ann en neefjes Robbe en Seppe uit Antwerpen, hier waren die dag. Ook tante Leen, nonkel Koen en neefje Warre en nichtje Fran waren erbij. Je papa zorgde er op een subtiele manier voor dat we ’s avonds met zn allen bij moema & boempa zouden gaan eten. ‘Hoe laat zijn de frieten er?’ zei hij met een lach op zijn gezicht 🙂 En natuurlijk volgde de rest vanzelf.
Half zes, met ons allen daarheen. Ik had ondertussen voor een taart gezorgd. We hadden op voorhand een foto gemaakt van ons tweetjes, met tussen onze handen of voeten kleine babyschoentjes. Ik versierde de taart met een kindersurprise, een tuttertje en een babysokje. Toevallig had je tante leen die week ervoor een taart meegebracht, dus ik zei bij het binnenkomen gewoon ‘het was onze beurt voor een taart dit keer’, en stopte hem in de frigo. Niemand die iets door had op dat moment.
Die namiddag/avond vloog voorbij. Samen lekker gegeten, tevéél gegeten! Niet dadelijk iemand zin in taart na die frietjes natuurlijk 🙂 Je tante Leen maakte ineens aanstalten om naar huis te gaan. Oei, actie in de zaak! ‘En geen taart meer dan?’ Ik ging hem halen en zette de gesloten door pardoes midden op tafel, recht voor je moema haar neus, en zei dat zij hem maar moest snijden. Iedereen op zijn gemak, de doos bleef nog even gesloten. Tot enkele minuutjes erna je moema niets vermoedend de doos open deed. Ze keek ernaar…en keek ernaar…en ondertussen had je tante Leen vanuit haar hoekje de taart al gezien en bij haar eerste blik slaakte ze een gil van blijdschap gevolgd door een vreugdesprongetje. Door haar reactie was de rest ook onmiddellijk mee! Iedereen sprong een gat in de lucht! Een luide schreeuw van opluchting, allen tegelijkertijd recht gesprongen om ons te feliciteren. Door hun reactie kon ik de traantjes van blijdschap natuurlijk niet bedwingen! Je tante Ann belde via facetime onmiddellijk nonkel Koen op, die er helaas niet bij was op dat moment. Ze liet trots de taart in beeld zien. Ook aan de andere kant van de lijn was blijdschap te horen! Wat hebben we nog vaak gelachen Sem, terugdenkend aan die dag van toen. Hoe alles zo perfect uitkwam en niemand iets doorhad.
De volgende dag, zondag 19 april, gingen we ook je Omi en Vic een fotootjes geven met je aankondiging dat je eraan zou komen. Ook hier was de trots en blijdschap van hun gezicht af lezen! Zo blij dat we allen waren! Mama die voor het eerst Omi zou worden, wat keek ze ernaar uit vanaf die dag!
Toen mijn broer eindelijk ook op de hoogte was (verwijzing naar tekst ‘6 juni 2015) kon ik ook de rest van de familie verwittigen. Het werd wat te vermoeiend om iedereen persoonlijk te gaan inlichten. Dus stuurde ik hen een berichtje op 7 juni. Heel vroeg in de ochtend 🙂
‘Hey kleine frummel, ja jij, wat beweeg jij daar in mij?
Schop schop, trap trap, alvast aan het oefenen voor stap stap?
Blijf nog maar even zitten daar, je bent nog niet volgroeid en klaar.
Straks mag je hier bij ons leven, dan zal iedereen je warme liefde geven’.
Gevolgd door een foto van een echo van Sem.
Wat waren ze blij met je komst. Een klein kindje dat de familie zou gaan uitbreiden. Iedereen keek mee uit naar je aanwezigheid, naar dat ‘lief klein pateeke’ zoals sommigen het verwoorden!
Je Moema en Boempa hadden tot dan ook braafjes gezwegen. Zoals we gevraagd hadden. Maar na de 12 weken echo van 4 juni konden ze het niet meer stil houden. Hun geduld was lang genoeg op de proef gesteld 🙂 ze mochten het vertellen, trots verkondigen dat hun volgende kleinkindje eraan zou komen in december! Het nieuws deed snel de ronde in de familie en de berichtje met felicitaties stroomden stilaan binnen.
En dan was er nog de multimedia van deze tijd. Facebook. Een makkelijk medium om ineens iedereen op de hoogste te stellen, want Sem, zoals ik hierboven al beschreef, iedereen apart gaan inlichten was een beetje te moeilijk. Het zo vaak moeilijk gehad met het zien van een zwangerschapsaankondiging, het zien van geboortefoto’s, gelukkige gezinnetjes die tevoorschijn kwamen. Dit keer was het onze beurt, en iedereen mocht het weten! De konijntjes werden achtervolgd door een fototoestel, wachtend tot ze klaar waren om een fotogenieke pose in te nemen 🙂 En zo hadden zij de eer om hun nieuw familielidje aan te mogen kondigen op 27 juni, 15 weken zwanger!
En zo wist iedereen dat jij, lieve schat, eraan zou komen! Onze trots waar we vanop dag 1 naar uitkeken om in onze armen te sluiten! Onze droom zou werkelijkheid worden…
Leen zegt
Over deze speciale dag wordt er thuis nog dikwijls gesproken. Warre zegt, weet je nog mama met die taart en iedereen was zo blij en we begonnen allemaal te schreeuwen, er zat een tutje in …toen waren we nog gelukkig he mama ?. Ja inderdaad toen waren we nog gelukkig. Was alles maar anders verlopen we zouden samen al vele leuke herinneringen hebben