Ondertussen is het terug februari. De rust in mijn hoofd is stilaan weergekeerd. Die extra moeilijke maand, die decembermaand, is gepasseerd. Een maand die in het teken staat van jou, maar tegelijkertijd zo verdomd moeilijk en verdrietig is.
Maanden op voorhand begint het al in mijn hoofd te spoken…hoe gaan we december weer beleven (overleven). Wat gaan we op Sem* zijn geboorte/sterfdag doen? Hoe gaan we met de feestdagen om zodat we het aankunnen en volhouden? Ga ik weer zoveel flashbacks naar toen hebben? Weer zoveel angsten en vragen die de kop op steken.
Dit jaar is je kleine regenboogbroertje Lenny erbij…ons lichtpuntje. We zijn zo enorm dankbaar dat we hem hebben mogen verwelkomen. Was jij er ook maar Sem*…hoe zou je met hem omgaan? Het is zo moeilijk om broertjes of zusjes van jou leeftijd met hun babybroertje of zusje bezig te zien. Lief maar tegelijkertijd zo pijnlijk! Want zo had het bij ons ook moeten zijn…we zullen het ons altijd blijven afvragen…hoe zou het geweest zijn?
December…
Sinterklaas. Een dag in het teken van kinderen. Overslaan, onze kop in het zand steken en doen alsof die dag niet bestond konden we dit jaar niet. Het weekend voor de 6de mocht je broertje bij de grootouders zijn gekregen sinterklaasspulletjes gaan bewonderen en ontdekken. Maar er werd ook aan jou gedacht lieve Sem. Ook jij verdiende het om iets te krijgen. 5 december, thuis, de avond dat de bordjes gezet zouden worden, kon ik alleen maar wenen. Het overviel mij. Daar waar ik me in het weekend sterk kon houden lukte het mij die avond niet. De gedachte aan hoe het had moeten zijn overheerste. Dit jaar had je zelf je bordje moeten kunnen zetten, samen met je broertje. En sinterklaasliedjes meebrabbelen. Sint bezoekjes doen en op de schoot van zwarte piet gaan zitten. Hoe zou je reageren? Ik beeld me in dat je een stoer kereltje zou zijn, die er alles voor zou over hebben om zijn zakje snoep te bemachtigen 🙂 Die avond thuis…deden we niets…het ging niet. En volgend jaar zien we wel weer.
10 december…
Wereldlichtjesdag
Een dag waar al de sterrenkindjes centraal staan en er overal kaarsjes worden aangestoken om 19h. Een ketting van licht over de hele wereld. Licht van liefde. Ook dit jaar hielp mama bij de organisatie ervan in het stadhuis. Familie en vrienden kwamen samen om jou en andere sterrenkindjes te herdenken. En tijdens de hartverwarmende lezingen en een prachtig zingend koor vloeiden de tranen van het gemis. Maar ook van liefde.
21 december…
Je 2e sterrenverjaardag. 2 jaar zonder jou…maar ook wel met jou…
Een dag die uiteindelijk zo druk volgepland stond dat hij is omgevlogen. Mama had zoveel dingen in haar hoofd om te doen dat het een hele planning was om alles gedaan te krijgen. We nodigden de familie uit om deze dag samen met ons door te brengen. Bij een bezoekje bij jou grafje hing iedereen een liefdevol boodschapje in je boompje. Ook werden er enkele leuke spulletjes en bloemetjes bij jou gezet. Vervolgens gingen we naar huis en hebben we een stukje taart (speciaal voor jou gemaakt door een lieve collega van mama) gegeten en blaasden we al wenend jou kaarsjes uit. Een melancholische beleving. Want taart eten zonder jou voelt toch nog steeds fout…en toch ook niet. Want jij verjaart ook!
We lieten ook ballonnen op in onze tuin en stuurden ze jou richting uit. Heb je ze kunnen vangen? Je kaartjes en cadeautjes die klaar stonden op de kast deden we allemaal samen open. Je neefje en nichtje hielpen ons hierbij. Wat zaten er weer mooie dingen tussen lieve schat. Speciaal voor jou in elkaar geknutseld of gekocht. Lieve woorden voor jou, maar ook voor ons.
Kaarsjes die mama geknutseld had werden aangestoken en na het avondeten vertrokken we naar de ‘Sem berg’ (terril). Ook dit jaar had Stijn ervoor gezorgd dat heel Genk kon zien dat jij 2 jaar geworden zou zijn. Daarboven aangekomen lieten we een flikkerlichtje branden en staken we fakkels voor je aan. En om 20h08 stipt, je geboorte uur, lieten we vuurwerk omhoog gaan met een liedje op de achtergrond. Een moeilijk maar liefdevol moment. Een hele dag in teken van jou lieve schat.
En dan kwamen de volgende moeilijke dagen eraan. Dagen waar ik maar op de klok moest kijken en rechtstreeks terug gegooid werd naar twee jaar geleden. Perfect weten wat er toen gebeurde, wie bij ons was, wat jij aan had, wat we aan het doen waren…met jou in mijn armen. Dicht bij mij.
Elke dag een herbeleving van toen. Elk klein detail deed mij terug gaan in de tijd en uit het niets kwamen de tranen dan weer naar boven.
Vervolgens…die feestdagen…hoe gaan we ze dit jaar aanpakken? Want Lenny is er nu ook bij. Toch maar naar de familie gaan? Zou de afleiding ons goed doen of net niet? Of thuisblijven? Dilemma! Wat kunnen we aan? Ga ik me sterk houden of gaat het verdriet mij overmeesteren? Kerstavond…onze laatste avond die we samen met jou hadden. Kerstdag…de dag waar wij jou in je kistje hebben moeten leggen en je een laatste kusje konden geven. Tweede kerstdag…de dag van je afscheidsdienst. Hoe kunnen we die dagen ooit nog als feestdagen doorbrengen? Vrolijk kerstfeest? Er is niets vrolijks meer aan! De betekenis ervan is volledig weg voor ons en die dagen staan in teken van het gemis en verdriet om jou.
Toch maar besloten om die dagen met familie door te brengen. Want ten slotte zijn we wel dankbaar dat we hen nog allemaal bij ons hebben en koesteren we die momenten ook. Maar wel aangegeven dat we geen ‘vrolijk kerstfeest’ of ‘fijne feesten’ toegewenst wilden krijgen. De tijd ging traag en beetje bij beetje kroop december aan ons voorbij.
En toen kwam nieuwjaar. Oudejaarsavond…mama in de living, papa aan de computer, Lenny in bed. Een avond waar niemand van ons zin in had. Want daar waar ik er eerst geen erg in had overvielen de emoties mij opnieuw! Het besef dat we opnieuw een jaar moesten ingaan zonder jou. Het besef dat het er niet beter op werd maar het gemis nog steeds groter wordt! De sterke randjes van het verdriet minderen, maar het gemis wordt steeds groter. We leren in de tijd wel omgaan met onze gevoelens, we hebben geleerd te overleven, en beetje bij beetje terug te leven. En ons gemis groeit mee met ons…van baby naar peuter…naar de kleuter die je nu bijna zou zijn.
Momenten van pijn en verdriet blijven me overvallen, momenten dat het in alle hevigheid aanwezig is, het mij verlamt en laat verdrinken. Dan lukt het niet om ‘dapper’ te zijn of mezelf ‘sterk te houden’. Dat heeft dan ook geen zin. Vaak weet ik vooraf wel wat de moeilijke momenten gaan zijn, waarin ik terug geslingerd word naar het verleden. Maar soms overvalt het me compleet onverwacht. Het zal altijd zo blijven lieve jongen. Naast liefde en trots, hebben ook verdriet en gemis hun plekje in ons bestaan.
Love you very much!! Kon ik je maar vastnemen en een dikke knuffel geven! Lieve zoentjes naar boven x