Aan Sem, onze zoon, onze trots, ons klein aapje
Dag lieve, dappere, wondermooie zoon van ons,
Woensdag 15 april 2015, een dag die voor altijd in ons geheugen gegrift staat. We ontdekten dat we zwanger waren van jouw.
Wat een prachtig nieuws, zo lang voor gevochten, zo lang op gehoopt en ineens was jij er. Een wonder!
In het begin heel voorzichtig en bezorgd, maar na 3 maanden konden we dan eindelijk het goede nieuws bekend maken. Wat waren we trots dat jij eraan kwam.
9 maanden lang zijn we samen geweest, 40 weken en 1dag, elke dag genietend van jouw aanwezigheid.
Zo trots te mogen pronken met jou. Je zorgde voor een prachtige zwangerschap. Alles deden we samen, elke dag opnieuw.
We maakten vele uitstapjes, gingen spulletjes uitzoeken voor je, samen zwemmen en yoga doen, maakten ons huis en je kamer in orde voor je thuiskomst.
Elke avond kropen we samen in bed, met je muziekbeertje erbij.
Bij het horen van dat geluid liet je ons telkens weten dat alles in orde was met jou en dat we met een gerust hart de nacht in konden gaan.
Zoveel mensen hebben genoten van je aanwezigheid die 9 maanden lang. Iedereen keek mee uit naar het moment dat jij je bij ons zou voegen.
Stilaan kwam de uitgerekende datum dichterbij. 20 december. Wanneer was je klaar om eraan te beginnen? We verwachtte jouw elke dag.
Het duurde zo lang op het laatst. Samen waren we er zo klaar voor om je in onze armen te sluiten en al onze liefde en warmte te geven.
Ons heel huis schreeuwde naar je komst, alles perfect klaar om jou met liefde op te vangen. Op 21 december mochten we ’s morgensvroeg op controle gaan in het ziekenhuis.
Alles was in orde. Je deed het nog steeds prima. Je hartje deed het geweldig en je liet duidelijk merken dat je wakker was.
Samen gingen we later die dag nog naar de winkel, werd het huishouden bijgehouden zodat toch maar alles klaar zou zijn mocht je beslissen om te komen.
En opeens, plots, na het avondeten was het zover. Het water was gebroken. Spanning en blijheid, je kwam eraan. Nog enkele uren en je zou bij ons zijn.
We staken al de spullen die klaar lagen nog snel in de auto en vertrokken. Want oh wat kwamen de weeën snel achter elkaar.
Eens aangekomen in het ziekenhuis gingen we in volle vaart naar de verloskamer.
Bij aankomst zagen ze dat je hartslagje in stress was, maar paniek was er nog niet. Plots dan toch maar de beslissing om een spoedkeizersnede uit te voeren.
Onderweg naar de operatiezaal voelde mama je nog bewegen. Vijf minuten later, anderhalf uur na het breken van het vruchtwater werd jij geboren.
En toen brak de hel los, je kwam levenloos ter wereld. Niemand die dit had zien aankomen! Dokters die het zelfs niet begrepen.
Hoe kon het toch zo fout lopen op zo een korte tijd? Er bleek een knoop in je navelstreng te zitten.
Deze heeft zich in de laatste minuten zo hard aangetrokken waardoor er geen bloed en dus ook geen zuurstof meer door kon om jouw te bereiken.
Je was zo klaar voor het leven, zo klaar om ons te ontmoeten. Je wou zo graag bij ons zijn want je probeerde jezelf nog te redden door adem te halen in mama’s buik.
Het vruchtwater dat je toen binnen kreeg, samen met het zuurstoftekort werd je fataal. Je vocht tot het laatste moment om bij ons te mogen zijn.
Je werd door een lieve vroedvrouw in papa’s armen gelegd. Hij heeft je geknuffeld en bewonderd, je stevig in zijn armen gesloten.
Je vastgehouden met al zijn liefde. Even later kreeg mama je ook in haar armen. Wat een hartverscheurend verdrietig moment, maar tegelijkertijd zo magisch.
Je was en bent zo mooi, zo ongelooflijk prachtig. We waren onmiddellijk verliefd op jou, zo fier. Vier dagen lang verbleef je bij ons op de kamer.
We lieten je met trots zien. Constant lag je in onze armen. Iedereen heeft je mogen en kunnen bewonderen, vasthouden, kusjes geven en knuffelen.
Samen maakten we ons klaar om afscheid van jou te moeten nemen. De gedachte om je los te moeten laten was zo ongelooflijk pijnlijk, moeilijk, hard en onaanvaardbaar.
Geen woorden die dit ooit kunnen beschrijven. We moesten naar huis zonder jou.
Er zijn zoveel mensen afscheid komen nemen. Ze hadden je één voor één zo graag willen leren kennen.
Tot in Australië werd mee uitgekeken naar jou komst! Je moest eens weten hoeveel wij en iedereen om je geven.
Je hebt nu een speciaal plekje op het kerkhof, jouw rustplaats. We komen je daar heel vaak bezoeken.
Ook thuis kreeg je een eigen plaatsje, bij je foto’s, knuffels, aapjes, cadeautjes, kaartjes en kaarsjes.
Jouw naam die we in grote letters geknutseld hadden staat te pronken bij je foto’s.
Een plekje om dicht bij je te zijn, om tegen je te praten, kusjes te geven, om je te laten weten dat we aan je denken en je zo hard missen.
Lieve Sem, negen maanden lang was je bij ons, een wonderbaarlijke tijd. Maar wat hadden we graag meer gehad!
We hadden je zo graag bij ons willen hebben, je willen leren kennen, je verzorgen met al onze liefde en je zien opgroeien. Samen met jouw de wereld ontdekken.
Wat zijn we trots dan we jou onze zoon mogen noemen. Een pracht van een jongen. We moesten je afgeven maar in ons hart blijf je voor eeuwig bij ons.
Nooit zullen we je vergeten en je zal voor altijd gemist worden. We zien je graag lieve schat.
Jij bent en blijft onze eerstgeborene, onze zoon, jij die van ons een mama en papa maakte.
We houden van je!
Dikke kus van je mama en papa