Tot Nu

Er zijn ondertussen 238 dagen verstreken. En alles lijkt nog alsof het gisteren was. De tijd gaat zo snel voorbij, maar de dagen kruipen voorbij!!! De eerste dagen zijn een ware hel. Je weet niet wat je overkomen is. Hoe kan zoiets gebeuren, en waarom bij ons!!?? Het ongeloof, dit kan niet waar zijn, wat hebben we verkeerd gedaan? Er gaan zoveel emoties door je heen, die je niet kent en wat allemaal nieuw is. Ik wist ook niet hoe hier mee om te gaan. Dan komt het ‘besef’ dat je een begrafenis moet regelen i.p.v. een geboorte te kunnen vieren. Het ging allemaal zo snel, ik ben begonnen met liedjes uit te zoeken. Het liedje ‘In loving memorie’ had ik altijd gezegd dat ik dat op mijn begrafenis wou moest het ooit zover zijn. Nooit gedacht dat ik het zo snel zou moeten gebruiken…nog niet eens voor mezelf!
We kregen enorm veel steun van de familie en vrienden om ons heen! Gelukkig! Zonder hen zou dit nooit gelukt zijn! Ik ben op een dag naar huis moeten gaan, om het kaartje van de begrafenis te gaan maken. Op die momenten leek het echt alsof ik afstand van de wereld had genomen. Alsof ‘ik’ het niet meer was, alsof ik vanop een afstand naar mijn eigen aan het kijken was. Maar onze zoon verdiende het om hem een mooi afscheidsmoment te geven.

De dag van het afscheidsmoment, waarin mijn gevoelens weg, en de tranen op waren. Er was enorm veel volk aanwezig. Ik had op voorhand gezegd dat ik niet wou dat de mensen voor de dienst langs kwamen om hun medeleven te betuigen. Maar dat was niet tegen te houden. Iedereen was zo aangedaan. Na de dienst leek het soms alsof ik de mensen moest troosten i.p.v andersom. Wat op dat moment een heel raar gevoel gaf. Je voelt je zelfs schuldig omdat het op dat moment lijkt alsof je geen gevoel meer hebt. Alles leek gewoon zo onwerkelijk. Ik ging door in een ‘roes’, een ‘waas’.

Sara en ik hadden enorm schrik om thuis te komen. Omdat heel het huis in het teken stond om onze spruit die we mee naar huis hadden moeten nemen. Maar toen we thuis binnen kwamen en even in shock hadden rond gekeken, keken we naar elkaar. We zagen aan elkaar dat we op waren, er waren geen emoties meer over, alsof alles op was.
Enige tijd later zijn we dan begonnen met allerlei spullen op te ruimen. Dubbel, want je wil dit niet en tegelijkertijd is het te pijnlijk om ernaar te kijken. Telkens opnieuw het besef dat het park leeg is, het wiegje leeg, de commode ongebruikt,… Het ‘opruimen’ kwam heel hard aan. Het besef & ongeloof kwamen nog maar eens opnieuw naar boven. Alwéér de vraag ‘waarom wij?’, ‘wat hebben we zo verkeerd gedaan, dat wij dit moeten meemaken?’

Iets later ben ik terug begonnen met werken. Dit was écht een hel. Al die stress en kwaadheid die naar boven kwamen. Kwaadheid op collega’s die bijna deden alsof er niets gebeurd was, die nog niet de moeite hadden gedaan om iéts te laten weten of naar het afscheid van mijn zoon te komen. Iets waar ik het tot op de dag van vandaag nog steeds moeilijk mee heb. Terwijl er wel ex-collega’s op die manier hebben laten merken dat ze een steun wilden zijn.
Op die momenten moet je je echt door de dagen heen sleuren. En als je dan thuis komt ben je ook werkelijk op. Er blijft niets meer van je over! Je bent op de wereld, maar meer ook niet.

Iets later hadden we gehoord dat er een sterrenloop georganiseerd werd binnen de ‘10 miles’ van Antwerpen. We moesten niet lang nadenken, hier zouden we aan mee doen! Voor Sem, maar ook voor de andere sterrenkindjes. We hadden nog maar 4 weken, dus ik zou mijn best mogen doen. Na 2 weken lukte het mij al om 10km te lopen. Maar toen kreeg ik te horen dat ik een stress fractuur aan mijn voet had. De dokter vertelde dat mee lopen er niet echt in zat, het zou niet lukken door de pijn. Ik heb toen moeten beslissen om 2 weken niet meer te lopen. Maar niet mee doen is nooit een optie geweest! Ik moest en zou ervoor gaan! Wat erna zou gebeuren maakte mij weinig uit. Ik had gezegd dat ik dat ging uitlopen voor Sem!
Toen kwam de dag van de sterrenloop. We waren toch met een heel deel. Stuk voor stuk lieve mensen die op die manier lieten zien dat ze er voor ons wilden zijn, die op deze manier het gevoel hadden dat ze voor Sem (en ons) iets konden doen. De onmacht om iets te doen is al zo groot…ze waren zo blij dat ze dat op deze manier wel konden!
De meeste onder hun waren zelfs geen lopers. Het grootste deel van de groep had de short run gekozen, de 5km. Iedereen heeft zichzelf overtroffen op dat moment! Eigen tijden werden stuk voor stuk verbeterd, speciaal voor onze Sem. We waren allemaal trots op elkaar.
Toen moesten we met 5 nog beginnen aan de 16km. Ik, samen en met de steun van 4 anderen. Na 6 km begon ik mijn voet wel te voelen. Het deed écht geen goed, pijn! Maar ik kon en wou niet opgeven. Na 10 Km werd het dan wel héél zwaar! Mijn voet deed enorm pijn. Door het mankend lopen begon ik ook last te krijgen van mijn knie. Op dat moment liepen we nog met 3 bij elkaar. Die 2 hebben me écht wel moeten meesleuren. Maar dankzij hen en hun steun zijn we er toch allen in geslaagd om de eindstreep te halen! Allen met Sem in onze gedachten!

Toen dit alles voorbij was vielen we wéér in een gat. Datgene waar we ons mee bezig hielden viel weer weg. Opnieuw die immense leegte!
Sem had nu 4 maanden bij ons moeten zijn, maar hij was er niet.

Toen opeens overviel mij een gevoel van teleurstelling. Een deel vrienden en familieleden die zo vaak zeiden ‘we zijn er voor u’, waren er gewoon niet. De meeste heb ik zelfs na het afscheidsmoment niet meer gezien of gehoord.
In januari waren we naar een praatgroep geweest van lotgenoten, allemaal ouders die hun kindje verloren waren. Daar ging het over het feit dat er een heel deel mensen ‘weg zouden vallen’.
Ik weet nog dat ik toen dacht ‘maar neen, ik heb een hechte familie en vrienden groep’. Maar dan ineens, enige tijd later, het besef dat dit dan toch niet zo bleek te zijn.
Vaak te horen krijgen van buitenstaanders dat mensen ‘niet durven’, of denken ‘we zullen ze maar met rust laten, we kunnen toch niets voor hen doen’. Niets is meer fout dan dat, dan er niet zijn! Want meer moet niet, er gewoon zijn, en luisteren, en oprecht vragen hoe we ons voelen. Vaak horen ‘we komen eens langs’ of ‘ik bel je nog’,…en dan uiteindelijk nooit opdagen of iets laten weten. Niet durven is een makkelijk excuus, je moet het gewoon willen!
En toen kwam de kwaadheid, en ook de eenzaamheid. Ik voelde me zo alleen in mijn verdriet (Sara niet mee gerekend). Er waren zoveel gevoelens die me overvielen! Allemaal gevoelens die ik niet kon thuisbrengen, die ik niet kende, waar ik niet mee overweg kon. Het verdriet om het verlies van Sem, de kwaadheid en frustraties, teleurstelling, eenzaamheid, angst,….
Personen waar ik maanden niets van gehoord had, goed bedoeld of niet, het blijft pijnlijk. Mensen die blijven herhalen ‘laat maar horen of weten als je eens iets wilt doen of als ik iets kan doen’, ondanks vaak genoeg aan te hebben gegeven dat het zo niet werkt. Iemand in deze situatie doet dat gewoon niet!

Op dat moment ben ik begonnen met een site voor en over Sem te maken. Ik moest me bezig kunnen houden, iets voor Sem kunnen doen. De opbouw van de site had ik in grote lijnen klaar. En toen heb ik Sara om hulp moeten vragen. Wat moeten we er allemaal opzetten, ik had geen idee. Sara daarentegen wist wel wat ze wou. We hebben toen samen gewerkt om de site te krijgen hoe we het voor ogen hadden. En ook dit klinkt nu zo fout…want we hadden àlles anders voor ogen natuurlijk, een leven mét Sem, niet met een site!
We hebben toen beslist dat we de site op 21 juni zouden bekendmaken. Sem zou die dag een half jaar oud moeten zijn. Zou 6 maanden bij ons moeten geweest zijn.

Ik kon/kan mijn gedachten echt nergens meer bijhouden. Die kwaadheid, ongeloof, teleurstelling het verdriet. Het werd me allemaal teveel. Op een avond was ik naar huis aan het rijden, en opeens ben ik beginnen te slippen, mijn auto vloog tegen de vangrails. In eerste instantie heb ik proberen tegen te sturen. Maar toen begon ik rond te draaien. En opeens heb ik mijn stuur los gelaten. Er was zelfs geen angst meer, als het gedaan was, was het zo, en was het ook ‘ok’ zo. Ik zou naar Sem gaan. Opeens stond ik stil. Ik had niets, auto was per total. Was Sem mijn beschermengel geweest?

Maar ik wil ook diegene die er wél waren en zijn bedanken. Personen waar ik wel tegen kon en mocht vertellen over onze zoon. Die er de ruimte toe gaven en een luisterend oor boden. Die er durven over praten en naar vragen. Die er nu nog steeds zijn, telkens opnieuw. Samen over hem babbelen maar ook voor momenten van afleiding zorgden. Dankbaar voor hen die naar hier kwamen, vaak zelfs uit onverwachte hoek. Niet wachtend op een ‘afspraak’, maar gewoon voor de deur verschenen. Sem zijn naam horen, zijn naam uitspreken, daar kan je nooit iets fout mee doen! Vaak is die stilte, die ongemakkelijke stilte, zo ontzettend pijnlijk. En ja, er zijn ook dagen dat ik er niet over wil praten en nergens zin in heb. Maar de mensen die dit begrijpen vatten dit niet persoonlijk op, en vragen er later gewoon opnieuw naar.
Een deel, een klein groepje, waar we van weten dat we telkens opnieuw op hen kunnen terugvallen, zo waardevol!

Het doet deugd om te horen dat iemand naar Sem zijn grafje is geweest, hem een bezoekje gaat brengen, er even voor hem zijn. Of speciaal voor hem iets moois kochten of uitzochten, of zelf knutselde. Of gewoon zijn naam vernoemen in een kaartje dat gestuurd wordt. Of Sem zelf een kaartje sturen. Een foto van iets doorsturen. Hem via een stickertje een mooi plaatsje van de wereld laten zien. Iets krijgen waar een ster, een vlinder of een aapje in voor komt, gewoon, omdat het hen aan Sem doet denken. En ons op deze manier een hart onder de riem willen steken. Allemaal zo waardevolle dingen.