Lieve Sem,
15 april 2017…exact twee jaar geleden ontdekten we dat we zwanger waren en jij eraan zou komen. Wat mis ik die tijd nog steeds. Ik zal het altijd missen. Die tijd dat jij nog bij ons was, spelend en spartelend in mama’s buik. Ik droom vaak nog dat ik je voel. We zijn ondertussen bijna 1 jaar en 4 maanden verder sinds jouw geboorte. Meer dan een jaar verder dus.
Wat kregen we vaak te horen ‘geef het tijd’ of ‘het eerste jaar is het moeilijkste’. Al die eerste keren, die verdomd moeilijke eerste keren. Eerste keren die héél anders hadden moeten zijn! Jou de eerste keer met je oogjes open zien, je eerste lach, je eerste geluidjes, je eerste keer in de auto, je eerste papje, je eerste stapjes, je eerste verjaardag,… ik kan er hier nog duizenden opnoemen. Allemaal dingen die we ons alleen maar kunnen inbeelden en afvragen hoe het geweest zou zijn. Al onze eerste keren waren nu; eerste keer Pasen zonder jou, eerste keer onze verjaardag zonder je aanwezigheid, eerste keer Moeder- en Vaderdag waarbij we je moesten missen, eerste keer op vakantie gaan waarbij we zonder jou moesten vertrekken, eerste keer sinterklaas waarbij jou lachende gezichtje ontbrak,…al die zware eerste keren…ondertussen hebben we ze allemaal gehad.
Maar lieve Sem, wat anderen ook zouden beweren. De tweede keren doen niet minder pijn, is het gemis niet minder groot en is het verdriet des te meer aanwezig. Opnieuw een jaar ingaan zonder jou aanwezigheid. Mijn verjaardag waar ik dagen tegenop keek en verdriet de kop op stak, wetende die dag weer te moeten ondergaan zonder jou in mijn armen. Morgen komt Pasen eraan. Opnieuw een immens moeilijke dag, een dag die ik nog steeds wil overslaan. Want jij zou je eerste paaseitjes kunnen rapen dit jaar, lopend. Hoe zou het zijn om je voor de eerste keer te zien stappen met je mandje op zoek naar al dat lekkers, niet begrijpend wat er allemaal rond jou gebeurde? Ik zou er alles voor geven… Ik kan het niet aan om naar andere kindjes te kijken die paaseitjes rapen, het doet te veel pijn. Zo had het bij ons ook moeten zijn! Enkel kwaadheid, frustratie en verdriet dat dan naar boven komt. Dus ik blijf er van weg, bescherm mezelf op die manier. Ergens hoop ik en beeld ik me in dat je daarboven met je sterrenvriendjes ook een beetje Pasen kan vieren. Dat jullie samen op zoek kunnen gaan naar eitjes tussen de wolkjes en sterretjes.
Dus nee…die tweede keer doet niet minder pijn.
Tijd. Tijd is irreëel. Bijna 1,5 jaar. Het lijkt zo lang en toch voelt het zo niet! Elke dag blijft moeilijk, blijft vechten, blijft energie vragen. Energie die we vaak terug hebben, maar ook op dagen niet, dagen waarop alles teveel is. En ja, we hebben ondertussen ook veel ‘geleerd’. Je leert omgaan met je verdriet en de pijn. En de momenten dat je dat overvalt zijn minder, de scherpe randjes zijn minder. We laten ons verdriet aan de buitenwereld minder zien, dat komt eruit in onze eigen tijd, in onze eigen veilige omgeving. We hebben ons dagelijks leven terug opgepikt, kunnen terug functioneren. We kunnen terug lachen, al zit achter die lach het pijnlijke gemis. We kunnen stilletjes terug ‘genieten’ van de kleine dingetjes.
De tijd gaat voorbij…maar de liefde en het gemis zal altijd blijven duren. Het verlangen even groot. Onze liefde voor jou reikt oneindig ver. Je zal altijd heel dicht bij ons zijn, in ons hart. In gedachten nemen we je overal mee naartoe.
Liefs,
mama